Ikzelf train meestal alleen. Niet zozeer omdat ik dat wil maar omdat dit zo uitkomt. Wat mij opvalt is dat die keren dat ik toch met iemand afspreek het altijd makkelijker lijkt te gaan. Ik dacht altijd dit te maken had met de afleiding die het biedt als je samen loopt. Je kletst een beetje. Of anders dat het te maken heeft met 'profileringsdrang', het compitatieve. Maar waarom zou het dan ook werken voor minder competatief ingestelde lopers? Nu blijkt dat dit gewoon biologie is. Dit vraagt misschien om een toelichting.
Bij het sporten komen endorfinen vrij. Dit lichaamseigen hormoon geeft je dat 'vreugde' gevoel a.k.a. runners high. Net als morfine helpt het ook om pijn te onderdrukken en dat is ook precies waarom moeder natuur ons met dat stofje heeft uitgerust en ook waarom het vrij komt bij inspanningen.
Uit onderzoek van de Universiteit van Oxford (toch niet de minste) blijkt dat sporters die een individuele training erop hadden zitten minder goed tegen pijn kunnen dan sporters die een groepstraining hadden gehad. Een indicatie dat de groepssporters een hoger endorfine niveau hadden (Bron: BBC News 2009 en site Oxford University).
Behalve het positieve effect op sportprestatie is het vermoeden van dit effect ook verantwoordelijk is voor gemeenschappelijke activiteiten zoals bijvoorbeeld religiueze bijeenkomsten of het samen maken van muziek
-x-
Ook al loop je nu dus niet meer samen om een antiloop uit te putten (of is het anti loop;p ), dit evolutionair in gesleten gedrag, heeft nog steeds zijn effect en daarom lopen we dus graag samen. Misschien moet de boektitel dan ook wel zijn Born to Run Together.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten