Rotterdam: Mission (im)possible

In een eerdere blog al even stil gestaan bij de extreme omstandigheden tijdens deze marathon. Hier nog een verslag van deze 42 warme en zware kilometers.
In de dagen voorafgaand aan de marathon was wel duidelijk geworden dat de temperatuur die dag een belangrijke rol zou gaan spelen. Iedere loper weet dat alles moet kloppen voor een goede marathon dus ik had thuis al tot vervelens toe geklaagd over het mooie weer. Immers, in de voorbereiding heb ik serieus nadacht over een aanscherping van mijn snelste tijd. Ik ben best eigenwijs dus als mijn vrouw of de organisatie zegt: "stel uw ambities bij" dan denk ik "dat zullen we nog weleens zien". Maar of het nou de ervaring is of dat ik gewoon wijzer wordt... Deze keer nog wel lang gedacht: "We zullen wel zien hoe het gaat" dat is al minder fanatiek dan "We gaan gewoon voor dat PR".
voor de start
Zondagochtend samen met mijn vriend Wojtek, die zijn eerste marathon zou lopen, en onze vrouwen op de trein gestapt naar Rotterdam na het bekende 'stevige ontbijt'.
De temperatuur was al aardig aan het oplopen en waar ik normaal gesproken graag vooraan sta in het startvak hebben we zo lang mogelijk buiten het startvak in de schaduw gewacht. Kort voor de start het startvak in gelopen vlak bij het Hofplein. Onder het 'genot';-) van Lee Towers met 'You'll never walk alone' gewacht op het startschot. Wojtek en ik hebben elkaar veel succes gewenst en afgesproken dat we in principe ieder ons eigen tempo gaan lopen en als dat toevallig samenvalt...perfect.
Spanning wordt opgebouwd met muziek en daar is de knal. Waar de toppers vooraan wegschieten sta je achteraan dan echt wel een minuutje te wachten voor je in beweging komt en dan nog begint het met voetje voor voetje schuivelend naar de startlijn. Gelukkig is het in Rotterdam zo dat je al wel op tempo kan komen voor je de startlijn overgaat.
Dat alles onder begeleiding van de film muziek van 'Mission Impossible'. Wilde de organisatie daar iets mee zeggen? Afdrukken op de stopwacht en gaan. Nog maar 42195 meter te gaan.
De eerste helft
Normaal gesproken zou ik nu gaan zoeken naar ruimte en snelheid. Schietend van links naar rechts om op tempo te komen en op naar de best haalbare tijd. Deze keer toch maar niet. Wel af en toe als het toch echt te langzaam gaat inderdaad er omheen. Voor de rest, mee met de flow en genieten van het publiek langs de route en de aanmoediging van onze vrouwen die ons uit het hele pak van lopers weten te pikken en ons enthousiast toejuichen.
Deze keer ook bewust de spuitende boten op de maas gezien. Leuk gezicht maar toen dacht ik al "spuit dat koele water maar over de brug heen" want vol in de zon en bult op was al duidelijk: Het wordt een zware dag!
Op het 5 km punt de eerste verversingspost en de eerste graadmeter voor een eindtijd. Door dat we langzaam meer ruimte kregen ging onze kilometertijd steeds verder omlaag. Ondanks de trage eerste vijf zat een tijd ruim onder de 4 uur er nog in. Voor mijn vriend Wojtek zijn belangrijkste doelstelling, voor mij een acceptabele eindtijd.
Even na het 5 kilometerpunt, vlak bij de maastunnel, hing een klok en thermometer aan een lantarenpaal: 32 graden!
De volgende 15 kilometer tot en met de halve marathon verlopen redelijk saai. Zo veel mogelijk proberen te drinken, samen een regelmatig tempo proberen aan te houden en constateren dat een tijd onder de vier uur er inderdaad in zit. We lopen redelijk constant. Bij de halve marathon is duidelijk dat het langzaam gaat. Ik loop meer dan tien minuten langzamer dan mijn langzaamste (mijn eerste) halve marathon ooit en bijna 20 minuten langzamer dan mijn PR. Wel is al duidelijk dat de ambulances het die dag druk gaan krijgen. Ik heb tegen die tijd al twee lopers gezien die de aandacht krijgen van de proffesionals. Kort na het halve marathon punt komt een ambulance over de route tegen de lopers in met toeters en bellen. Gelukkig gaan alle lopers goed aan de kant. Een domme toeschouwer vraagt zich hardop af of de ambulance niet over het fietspad kan in plaats van over het parkours..wat zijn mensen soms dom...
De warmte slaat toe
En dan, ergens bij kilometer 23 het klimmetje naar de dijk en dan langs de Kuip richting de Erasmusbrug. Samen nemen Wojtek en ik gas terug. Op dat stuk fietspad langs de weg liepen we in een bakoven. Voor mij het moment om even gas terug te nemen. Ik heb Wojtek aangemoedigd door te lopen en hem succes gewenst op weg naar een tijd onder de 4 uur. Ik ben even gestopt, gedronken (wat was ik blij met mijn bidonbelt) en mezelf weer op gang gebracht de brug over het spoor over op weg naar het 25 km punt en de volgende verversingpost. Daar aangekomen mijn lege bidon gevuld, verder bij getankt een doorgelopen. Vlak voor de Erasmusbrig stond een toeschouwer met Sinasappelparten waarvan ik er 1 heb meegepakt. Heerlijk om iets anders binnen te krijgen dan water en Extran. Ik weet niet hoeveel vocht ik er al in had gegooid maar op een gegeven moment gaat drinken je tegen staan (misschien is dat een reden waarom ik als student nooit dronken werd;-p).
De klim de Erasmusbrug op was ook weer aanleiding om gas terug te nemen en ik geef eerlijk toe, de gedacht om rechtdoor te lopen heeft serieus door mijn hoofd gespeeld. Immers een PR zat er niet meer in en als ik nu al af en toe moet wandelen zal het er niet beter op worden. Lijkt het inderdaad een mission impossible te worden.
Waarom dan toch niet uitgestapt? Tja, de koek was echt nog niet op dus dan toch maar doorlopen zodat het in ieder geval als training een grens verlegd. Op naar het kralingsebos dus ook in de wetenschap dat je daar best aardig in de schaduw kan lopen. Ik geef wel toe dat wandelen steeds vaker mijn wijze van voortbewegen werd. Vaak in de schaduw wandelen, drinken en weer op een rustig duurtempootje door de zon naar het volgende 'rustpunt'.
De race wordt stilgelegd
En dan...bij kilometer 35 hoor ik het nieuws: "Marathon stilgelegd. Begeef u rustig terug naar de Coolsingel. Iedereen krijgt zijn medaille" (alsof ik het daar voor doe!). Vanuit de organisatie is het dus inderdaad Mission impossible geworden.
Frustratie vecht met begrip en opluchting. Maar als ik naar de Coolsingel wil moet ik toch echt nog 7 kilometer afleggen en om dat nou helemaal te lopen...Ik ben immers niet in training voor de vierdaagse van Nijmegen (die vergelijking ligt voor de hand gegeven de omstandigheden). Dus ik zet door met mijn combinatie van hardlopen en wandelen, drinken, onder douches doorlopen (bewonders langs de route: "Bedankt!"). Ik krijg een dextro aangeboden door een toeschouwer terwijl ik wandel met de opdracht: "Wel doorlopen he!" en ik zet me met deze aanmoediging weer in beweging. Wat vervelend wordt vanaf kilometer 40 zijn krampscheutjes in mijn rechterlies en heel symmetrisch zowel links als rechts in de bovenkant van mijn kuitspieren. Toch bij de fotograven hardlopen en lachen naar het vogeltje want we willen later deze week natuurlijk wel mooie plaatjes op de site kunnen zetten. Ondertussen vroeg ik me wel af hoe het met mijn vriend zou zijn en ook of mijn vrouw zich niet te veel zorgen zou maken.
Mission Possible!
En dan....op de blaak komt de bocht naar de Coolsingel inzicht...tja en daar kunnen we natuurlijk niet wandelend aankomen dus we zetten voor een laatste keer aan. Bij iedere stap de krampscheutjes dus wel behoedzaam lopen om te voorkomen dan de hele spier in kramp schiet. Verder niet nadenken en focus op die finish! Ik loop op de Coolsingel! Voor een tweede keer heb ik Rotterdam uitgelopen! Welis waar geen toptijd maar ik ben er bijna. Opeens hoor ik 100 meter voor de finish:"HANS!!" en zie ik in het voorbij gaan de vrouw van Wojtek en mijn eigen vrouw die een fotootje maakt met haar mobieltje (helaas niet gelukt). Ik ben blij en ik ben binnen en druk met stopwatch af op 4:10 nogwat. Mijn slechtste marathon ooit maar toch ben ik tevreden. Ik denk dat ik kan stellen dat ik geluisterd heb naar de organisatie die voor de start opriep "Kom net zo gezond over de finish als dat u bent vertrokken". Vraag me niet hoeveel ik heb gedronken maar ik denk dat ik door bijtijds gas terug te nemen en inderdaad heel veel drinken en koelen ik redelijk fit de finish heb gehaald.
Vlak bij de kleedruimte kom ik mijn vriend tegen. Hij was inderdaad binnen de vier uur binnen met een netto eindtijd van 3:52. Wojtek, gefeliciteerd met dit mooie resultaat in deze zware omstandigheden! Na het omkleden en een plaatje gemaakt door mijn vrouw terug naar huis om na te beschouwen.


Inmiddels is er op TV en in de kranten veel gezegd over het besluit van de organisatie. Ik kan echter zeggen dat ik er als loper volledig achter sta. Ik denk zeker dat een categorie van lopers hiermee voor erger is behoed. Ik had voor mezelf al besloten om gas terug te nemen al geef ik eerlijk toe dat ook na het stopzetten ik niet van plan was om helemaal terug te wandelen. Laten we wel wezen. Dan was ik nog zeker een half uur langer onderweg geweest! Ik ben in ieder geval blij dat ondanks de extreme omstandigheden de inzet van de ambulance beperkt is gebleven tot: 125 infusen, 30 lopers naar het ziekenhuis en 17 opnames. Ik denk dat de meeste deelnemers zich nog kunnen herinneren hoe vorig jaar een loper bezweken is aan een hartaanval 500 meter voor de finish (ik zie nog de ambulances broeder in actie in de binnenbocht de Coolsingel op..).
Ook hoor ik het verwijt dat er niet voldoende water zou zijn geweest. Ik weet dat op de hele rij kraampjes bij de verversingsposten vaak alleen drank was in de achterste kraampjes maar er was altijd water en extran te krijgen dus dit verwijt is onterecht. Ik kan niet anders zeggen dan dat de organisatie het juiste besluit heeft genomen en zijn zaakjes echt op orde had. Als ik door ga met marathons lopen en Rotterdam weer op mijn programma staat, doe ik graag weer mee. Nog deze week beginnen we weer met trainen maar dat is ook voor de batavierenrace....