Rotterdam 2006

Vorig jaar april stond ik aan de start van de marathon van Rotterdam. Enige dagen later onderstaand verslag geschreven voor een vriend van me. In de categorie oud nieuws maar misschien toch leuk om te delen neem ik mijn verslag hier op in mijn blog:

Na een nacht redelijk geslapen te hebben ondanks de zenuwen was ik toch nog voor de wekker wakker. Ik weet wel dat het niet normaal is om zo vroeg op zondag op te staan. Na de bekende extra grote bak muesli en het smeren van de boterhammetjes stond ik voor het dillema wat ik qua kleding in moest pakken: Lange broek lange mouwen of toch als matcho korte broek en korte mouwen. Polderend kwam ik tot de configuratie: macho setje aan onder trainingspak en de lange pijpen en mouwen in de tas.

Tegen negenen door een verlaten Den Haag richting station waar verdacht veel mensen in trainingspak (nee niet van ADO) en op echte hardloopschoenen op het station hingen.

In de trein nog een boterhammetje met banaan weggewerkt en in Rotterdam rustig naar de kleedruimte gelopen. Onderweg geturft hoeveel mensen korte en lange pijpjes droegen. De steekproef bevestigde dat ik een poging ging wagen om wat kleur op mijn melkflessen te kweken.

Op naar het startvak en daar sta je dan..Je hele leven als hardloper ieder jaar in april weer geroepen als je TV zat te kijken naar de Marathon van Rotterdam: "Daar wil ik ooit een keer lopen!". Kippenvel op de armen en niet van de kou. Tussen al die mensen en in het zonnetje was het juist erg goed uit te houden.

Vlak voor de start een opwarmer door Lee Towers met uiteraard "You'll never walk alone". Dat mag je gerust een understatement noemen met 12.000 mensen om je heen. Gehoorde opmerking; "Kunnen ze met het kanon Lee niet van die hoogwerker schieten?". Aardig idee maar toen het schot om stipt 11:00 uur klonk was hij al weer naar beneden. BANG: daar ga je dan...nog maar 42195 meter te lopen.....

Door het wonderschone Rotjeknor op weg naar de Zwaan en zuid. Zuid is helaas niet het meest inspirerende deel van de stad maar de toeschouwers maken een hoop goed.
Eerste vijf KM in 25 minuten vlak....Op schema en onder mijn PR, op naar de tien en ook daar de 25 minuten. Het zelfvertrouwen groeit en de onrust, over een klagende achillespees in de voorbereiding, dat er toch was neemt steeds verder af. Letterlijk geen centje pijn.

Na de volgende vijf KM (opnieuw in 25 minuten) een korte tussenstop om een overschot aan drinken af te voeren. Verder begon deze ervaren lopen zich af te vragen waar de bananen waren bij de drinkposten. In Amsterdam van KM 10 was het ritme bij de drankpost: een beker sportdrank, een beker water en 2 stukken pisang. Afijn doorbikkelen maar en hopen dat bij het 20 KM post er een banaan te snaaien is.

Opnieuw 5 KM rond de 26 minuten (1 minuut plaspauze dus...). Nog steeds geen banaan. Nog nooit geweten dat ik zo gefixeerd kon zijn op bananen. Is dat een bevestiging van de theorie van Darwin? Na een halve marathon tijd van 1:47:47 nog steeds de mogelijkheid om onder de 3:39 van Amsterdam te eindigen al is het gevoel al iets minder....

Vanuit Zuid via de Kuip naar de Zwaan terug. De klim over het spoor bij de Kuip was het moment waarop de hongerklop toesloeg... Bij mij loopt de motor dan vast. Bij het 25 km punt wordt duidelijk dat het anderhalve minuut heeft gekost. Gelukkig bij de drinkpost ook koolhydraat drank. Helaas nog steeds geen bananen. Rustig de tijd nemen om bij te tanken en de illusie van een PR maar op te geven. Nieuwe doelstelling: Uitlopen!

De Zwaan over en op naar het rondje om het Kralingsebos dan maar. De hongerklop redelijk de baas, het vertrouwen een deuk. Ergens richting de 30km begint echter mijn linkerknie zich te melden. Blijkbaar is die van de mening dat ik toch verkeerd gelopen heb om mijn achillespees te ontzien of dat ik te veel aan één kant van de weg heb gelopen waardoor deze te lang asymetrisch is belast.

Kort na het 30 km punt (voorgaande 5 km in 28:34) staan de busjes die uitstappers terugbrengen naar de kleedruimten...wat zal ik doen? Doorlopen, niet denken!!!
Twee kilometer later is het echt fout. Ieder stap een pijnscheut. Wandelen gaat wel goed. Bij een EHBO post gestopt, gerekt en gedacht: " Ik kap er mee" en "Nooit meer"....Tja terug naar de busjes dan maar? Of door naar de 35 KM om daar de bus te pakken... Heb ik in ieder geval meer trainingskilometers gemaakt.

Door dus maar. Afwisselend hardlopend en wandelend komen we bij de 35 km (5km in 34:43). Geen busjes! Door dan maar en potverdikkie ik ben er nu toch bijna. Zelfs wandelend kan ik nog op tijd binnen zijn. De pijn verbijtend tijdens de stukjes hardlopen op naar de 40. De aanmoedigingen van de kant "Blijven Dribbelen" en "Je bent er bijna" zijn goed bedoeld maar ik ben niet moe, ik heb pijn en ieder stap die ik hardloop is niet leuk!

Bij de EHBO heb ik kennis gemaakt met ijsspray. Voetballers zijn echt watjes die opknappen van een kusje van hun moeder. Die spray helpt namelijk voor geen meter!

De 40 KM is inzicht (laatste 5km in 42.09, een bejaarde bij de vierdaagse loopt nog sneller). Maar het is nog maar 2 km afzien dus als ik dribbel nog 12 minuten! Ik pak het tempo weer op en verbaas me over de hekkesluiters die op de andere weghelft nog op weg zijn naar het Kralingsebos. Ik zie zelfs de bezemwagen. Wat ben ik blij dat ik na bijna 4 uur lopen niet nog een ruim uur voor de boeg heb. Ik zou gek worden.

Ik loop weer hard (soort van) en de bocht naar de Coolsingel komt in zicht. Ik schrik nog van een loper op de grond met ambulancepersoneel om hem heen die bezig is met een reanimatie. Het relativeert: Opeens is wat pijn in mijn knie niets meer en ik loop door tot de streep. Het gelukzalig gevoel dat ik had bij mijn eerste marathon in Amsterdam maakt nu plaats voor volledige opluchting. Eindtijd 4:09:11 is een half uur langer maar mijn tweede marathon is volbracht!

Na een boeiende thuisreis (er zijn best veel trapjes in trein, station en tram), douche en snel klaargemaakt eten gecrashed op de bank waar ik beter heb geslapen dan de daarop volgende nacht. Ik heb geleerd dat ik blijkbaar regelmatige van de ene zij naar de andere draai en dat je dan wakker wordt van pijn in je knie.

Inmiddels is de pijn aan het afnemen en lijkt de schade beperkt, heb ik op de radio gehoord dat die man 500 m voor de finish het letterlijk en figuurlijk niet heeft gehaald en kijk ik al weer uit naar de Amsterdam, of misschien Berlijn of.... of.....

Samenvattend? "We zijn een ervaring rijker"

Inmiddels zijn we meer dan een jaar verder en heb ik nog twee marathons gelopen. Amsterdam met een aanscherping van mijn PR en Rotterdam eerder dit jaar wat wederom geen succes was (waarover al genoeg geschreven is). Soms komt de knie nog even langs en soms de achillespees maar over het algemeen gaat het lekker.

Lopen blijft leuk en wie weet zit het ooit nog eens in om in Rotterdam een mooie tijd neer te zetten. Nu eerst op weg naar een marathonnummer vijf dit najaar. Opnieuwe Amsterdam met het nieuwe parcours of gaan we verder weg van huis een rondje lopen? Volg mijn blog en ik zal het u melden.